Blog 2: Leven aan de hand van piketpaaltjes

April 2019

De lente is mijn lievelingsseizoen. De eerste warme zonnestralen, de natuur die weer ontwaakt na een lange winterslaap en de kleuren die veranderen van donker en bruin naar licht en groen. Een prachtige periode om naar buiten te gaan en te wandelen. En dus ging ik op een mooie lentemiddag het bos in. Samen met vrienden liepen we een wandelroute van 5 km. Het volgen van de paarse piketpaaltjes zorgde ervoor dat we de afstand liepen die we van te voren voor ogen hadden. Met de jassen al een beetje open liepen we al pratend over de heuvelachtige bospaden, langs slingerde rivierbeddingen en uitgestrekte heidevelden.

“Weet je wat ik nu zo jammer vind aan het volgen van een wandelroute?” zei mijn vriend opeens. “Nou?”, antwoordde ik. “Dat je dan alle mooie plekjes mist van de andere routes. Of, dat ik niet even kan kijken wat er zich achter die heuvel bevindt op de groene route”. Ik keek hem vragend aan. Meende hij dit echt? “Maar je kunt toch van de route afwijken en het pad volgen dat jij wilt? Nu keek hij mij vragend aan. “Nee, want we hebben gekozen voor de route van 5 km en het volgen van de paarse paaltjes. En daarnaast zijn we met zijn vijven en dan kan ik niet zomaar mijn eigen pad volgen…..”

Het moest even bezinken maar ik snapte natuurlijk heel goed wat hij bedoelde. Nog niet zo lang geleden dacht ik immers hetzelfde. Als je ergens aan begint, maak je het ook af. Als je in een groep bent conformeer je je aan de groep. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, houd je aan de regels, blijf op het rechte pad, gehoorzaam, enz. Al die vastgeroeste overtuigingen en aangeleerd gedrag flitsten door mijn hoofd. Alleen, nu herkende ik het en kon er daarom anders naar kijken.

Want, waarom je nieuwsgierigheid de kop indrukken, waarom de mooie dingen missen, waarom niet voor jezelf opkomen, waarom niet iets nieuws proberen, waarom mag dat niet…….? Omdat we dat zo geleerd hebben! Van onze ouders, op school, op het werk, you name it. Binnen de lijntjes kleuren, of in dit geval binnen de lijntjes van de wandelroute blijven. Maar dat is toch zonde?

Ik probeerde hem er nog van te overtuigen dat hij best voorbij die heuvel mocht gaan kijken en van het pad af mocht wijken. Maar we liepen keurig door. Op het pad met de paarse piketpaaltjes. En er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Want niet alleen kwam er een heerlijk lentezonnetje tevoorschijn, ik realiseerde me dat ik écht wel iets geleerd had de afgelopen periode. Dat het me heel wat jaren heeft gekost (ik kwam), maar dat ik nu zie met welke onzekerheden en angsten -want dat zijn het- ik moet dealen (ik zag) en dat ik op de goede weg ben om hieraan te werken (ik overwon). En dat je toch echt zélf de stap moet zetten om meer uit het leven te halen.

Volg je eigen pad en ‘Design your own happiness’!!